Bölgede yıllardır bir kanser gibi yavaş yavaş ama kesin bir şekilde bizi acımasız sona götüren Ukrayna savaşı…

Trump Nobel’i almanın garantisi olarak gördüğü barışa ulaşabilmek için züccaciye dükkanına girmiş bir fil gibi…

Bir orayı bozup…

Bir burayı dağıttıkça…

Ne yazık ki kalıcı bir barışa ulaşma şansımız giderek azalıyor.

Ukrayna’ya kabul ettirmeye çalıştığı maddeler öyle yenilir yutulur cinsten değil.

Zelenski’nin böylesi bir toprak kaybına yeşil ışık yakması kolay mı?

Hele ki bir türlü yaptıramadığı seçimler nedeniyle meşruiyeti sorgulanırken.

Kaldı ki barış planının şu haline onay verse…

Ukrayna halkı buna evet dese bile…

Avrupa’nın ayak direyeceği ortada.

Rusya’nın 210 milyar Euro’sunu dondururlarken bir yandan da 800 bin kişilik bir “Gönüllü Ülkeler Ordusu” kurma planları yapıyorlar.

Putin ise yaşananların tarihsel bağlamı üzerinden haklılığını ispatlamaya çalışıyor.

Napolyon’dan girdi.

Hitler’den çıktı.

Ama Rusya’nın tarihsel emperyalizm hayalleri, o mağduriyetin altına giremeyecek kadar büyük.

Orta bir nokta bulunabilir mi?

İmkansız değilse de çok ama çok zor.

İş Ukrayna’nın toprak bütünlüğü ve güvenlik garantilerine kilitleniyor.

Haklı olarak Ukrayna “1994’te size güvenip nükleer silahlarımı teslim ettim. O kadar toprağı verip bir belirsizliğe nasıl evet diyebiliriz?” diye soruyor.

Rusya “Peki ama burnumuzun dibine kadar giren Nato’nun niyetinden nasıl emin olacağız?” diye cevap veriyor.

Tüm bunlar olurken savaş Karadeniz’e taşınıyor.

Kontrolden çıkan dronlar Türkiye topraklarında düşürülüyor.

Bazıları da Rus tankerlerini Türk karasularında vurup bizi de ateşin içine çekmeye çalışıyor.

Barış bir an önce gelmezse yerini bölgesel bir savaşa bırakma riski büyüyor.

Ne yazık ki Avrupa’da başlayan savaşlar orada kalmıyor.

Tüm dünyayı içine alıyor.

Bugünü anlamak isteyenler 1. Dünya savaşının hemen öncesine bakabilir.

Ne yazık ki tarih kendini tekrar ediyor.